Dietrich von Choltitz urodził się 9 listopada 1894 roku w Łące Prudnickiej. Początki pałacu sięgają XV wieku, potem przybudowywany był w okresie renesansu, by obecną, neogotycką formę przyjąć w połowie XIX wieku. Jego ojciec, Hans von Choltitz, był majorem pruskiej armii, matka Gertrud była z domu Rosenberg.
Dietrich von Choltitz urodził się 9 listopada 1894 roku w Łące Prudnickiej. Początki pałacu sięgają XV wieku, potem przybudowywany był w okresie renesansu, by obecną, neogotycką formę przyjąć w połowie XIX wieku. Jego ojciec, Hans von Choltitz, był majorem pruskiej armii, matka Gertrud była z domu Rosenberg. Choltiz uczęszczał od 1907 roku do szkoły oficerskiej w Dreźnie, gdzie służył również jako paź na dworze saksońskim.
Do zawodowej służby wojskowej wstępuje 6 marca 1914 roku w stopniu sierżanta, ale już kilka miesięcy później otrzymuje swój pierwszy oficerski awans. Po pierwszej wojnie światowej służy krótko w wojskach ochrony pogranicza (Grenzschutz), ale już w 1919 roku przejęty został przez regularną armię Reichswehry.
W sierpniu 1929 żeni się z Hubertą von Garnier, córką znanego pruskiego generała Otto Władysława von Garniera. Huberta pochodziła z najbliższego sąsiedztwa, albowiem była z Prudnika.
W 1938 roku Choltitz awansuje do rangi pułkownika. Za udział w działaniach desantowych w czasie walk o Holandię wiosną 1940 otrzymuje Żelazny Krzyż Rycerski (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes) i awans na stopień generała.
Choltitz związany był niemieckim ruchem oporu przygotowującym zamach stanu i zabójstwo Adolfa Hitlera. Po nieudanej próbie przeprowadzenia przewrotu w dniu 20 lipca 1944 roku jego udział w spisku nie zostaje odkryty przez Gestapo. To pozwoliło mu na otrzymanie 1 sierpnia 1944 roku nominacji na głównodowodzącego komendanta wojskowego Paryża. Otrzymuje jednocześnie nominację na generała dywizji. W kolejnych tygodniach konsekwentnie nie wykonywał rozkazów płynących z kwatery głównej Hitlera. Domagano się od niego wysadzenia całego Paryża w powietrze w podobny sposób jak to uczyniono później w Warszawie. Dzięki pośrednictwu konsula generalnego Szwecji w Paryżu Raoula Nordlinga nawiązuje Choltitz kontakt z francuskim ruchem oporu. Jego obrona Paryża polegała na kombinacji demonstracji siły, parad wojskowych, gróźb i bezpośrednich uzgodnień z francuskim Résistance. Dzięki skoordynowanej akcji z Francuzami udaje się mu zapobiec walk w mieście, które niewątpliwie doprowadziłyby do strat w ludziach i poważnych uszkodzeń substancji miasta. Choltitz nie zgodził się jednak na poddanie się francuskiemu Résistance. Akt kapitulacji Paryża podpisał z generałem Leclerc i oddał się w ręce regularnych sił armii francuskiej. Choltitz wrócił z wojny jako schorowany człowiek i zmarł 5 listopada 1966 roku w niemieckim Baden-Baden.
